Mikrodrobiny plastiku są wszechobecne na świecie, począwszy od śniegu w Arktyce po lód w Antarktyce. Na powierzchni wody unoszą się biliony mikrodrobin plastiku i zakłada się, że każdy, od niemowląt po dorosłych, połyka codziennie od dziesiątek do dziesiątek tysięcy tych drobin.
Ale nauka o mikrodrobinach plastiku, szczególnie o niewiarygodnie malutkich, potencjalnie uszkadzających komórki nanodrobinach, to dopiero początek. Działanie tych mikrodrobin plastiku nie jest dobrze znane, głównie dlatego, że nie jest znana skala mikrodrobin. Z definicji są one trudne do zobaczenia.
Chyba że patrzysz w przestrzeni dwuwymiarowej.
Istnieją techniki identyfikacji pojedynczych mikrodrobin plastiku i są one powszechnie znane, takie jak spektroskopia w podczerwieni z transformacją Fouriera (FTIR) i spektroskopia Ramana, ale mają też ograniczenia dla mieszanin polimerowo-chemicznych, małych rozmiarów drobin i czasu analizy próbki. Podczas borykania się z problemem tej wagi, powolne i ograniczone techniki mogą mieć trudności z nadążaniem za zapotrzebowaniem.
Technika chromatografii z pełnym skanowaniem, taka jak chromatografia gazowa sprzężona ze spektrometrią mas typu TOF (GC-TOFMS) pozwoliłaby na pełny obraz każdego związku w danej próbce. Po rozszerzeniu do drugiego wymiaru (GC×GC TOFMS) i w połączeniu z pirolizą (Py) oraz desorpcją termiczną (TD), technika ta pozwala na skuteczną separację chromatograficzną z wysokiej jakości dekonwolucją danych widma masowego przy minimalnym przygotowaniu próbki. Produkty rozkładu mikrodrobin plastiku, dodatki i inne złożone mieszaniny substancji chemicznych znajdujących się w środowisku można rozdzielić, wykryć i zidentyfikować w tej samej analizie próbki.
Aby udowodnić, że to nie tylko teoria, firma LECO Europe współpracowała z Imperial College w Londynie i Helmholtz Zentrum w Monachium, aby przeprowadzić badanie weryfikujące słuszność tego podejścia do analizy próbek pod kątem mikrodrobin plastiku. Dowiedz się więcej z artykułu opublikowanego w Chromatography Today.
