Kiedy w Szwecji otwarta została kopalnia rudy żelaza w Kaunis, była to najnowsza i najnowocześniejsza jednostka w jednej z największych gałęzi szweckiego przemysłu. Kopalnia podpisała umowę z Laboratorium Degerfors (D-LAB) na analizę żelaza. Zanim jednak można było przeprowadzić analizę próbek, należało wysuszyć rudę oraz zmierzyć poziom zawartości wilgoci.
Laboratorium D-LAB spotkał się z dużym problemem: obecne wykorzystywana metody oznaczania zawartości wilgoci oparte były o wagę ręczną, która mogła obsłużyć tylko jedną próbkę na raz, co wymagało zaangażowania operatora co pięć minut, uniemożliwiając wykonanie innych działań. Problemem była również zastosowana metoda ISO 3087:2020, ponieważ wykonanie jednej serii mogło trwać nawet 5 godzin. Laboratorium zwróciło się o rozwiązanie do firmy LECO.
Metoda Dumasa ma kilka zalet w porównaniu z metodą Kjeldahla: jest znacznie szybsza, generuje znacznie niższe koszty operacyjne, nie ma w niej rzeczywistych problemów z bezpieczeństwem ani wytwarzania toksycznych odpadów. Trwa jednak debata, które z dwóch głównych podejść do metody Dumasa jest lepsze: piec do spalania pionowego czy poziomego. Zdeterminowani, aby rozstrzygnąć, która metoda jest bardziej precyzyjna i daje najwięcej korzyści, chemicy LECO przeanalizowali wiele rodzajów próbek zarówno w analizatorze FP828, jak i FP928.
Read More…